34 produkty zawierające Diltiazem, w tym 34 na receptę.
4 produkty można aktualnie znaleźć w aptekach.
Diltiazem jest lekiem należącym do grupy antagonistów wapnia i jest stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego krwi oraz choroby niedokrwiennej serca. Działa również przeciwarytmicznie, wykazując skuteczność m.in. w migotaniu przedsionków. Diltiazem blokuje napływ wapnia przez błony komórkowe, wpływając na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, co prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego krwi oraz zmniejszenia siły i częstotliwości skurczu mięśnia sercowego.
Diltiazem jest dostępny wyłącznie na receptę – w postaci tabletek powlekanych (np. Oxycardil 60) i tabletek o przedłużonym uwalnianiu (np. Dilzem 120 Retard, Dilzem Retard, Dilzem 180 Retard, Oxycardil 180).
W jakich chorobach stosowany jest diltiazem?
Jak szybko i jak długo działa diltiazem?
Jakie są przeciwwskazania do stosowania diltiazemu?
Z jakimi lekami nie należy łączyć diltiazemu?
Jakie są skutki uboczne stosowania diltiazemu?
Czy podczas stosowania diltiazemu można pić alkohol?
Czy diltiazem można stosować w ciąży?
Czy diltiazem można stosować podczas karmienia piersią (podczas laktacji)?
Czy po przyjęciu diltiazemu można prowadzić samochód?
Hamuje napływ wapnia do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych, co prowadzi do ich rozszerzenia i obniżenia ciśnienia tętniczego krwi.
Działa inotropowo ujemnie, czyli zmniejsza siłę skurczu serca.
Działa chronotropowo ujemnie, czyli zmniejsza częstotliwość skurczów serca.
Spowalnia przewodzenie bodźców pomiędzy przedsionkiem a komorą serca.
Diltiazem jest stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego krwi oraz choroby niedokrwiennej serca, w tym w postaciach dusznicy bolesnej stabilnej i niestabilnej oraz dusznicy bolesnej naczynioskurczowej (postać Prinzmetala). Diltiazem pomaga również w poprawie tolerancji wysiłku. Dzięki działaniu przeciwarytmicznemu wykazuje skuteczność w leczeniu migotania przedsionków. Ponadto off-label (we wskazaniach niezatwierdzonych przez FDA) diltiazem stosuje się w postaci leku recepturowego (jako maść), np. w leczeniu szczeliny odbytu, czyli pęknięciu błony śluzowej szczeliny odbytu. Znajduje również zastosowanie w profilaktyce migren i nadciśnieniu płucnym.
Leczenie diltiazemem należy rozpoczynać od małych dawek, aby ocenić tolerancję leku. W chorobie niedokrwiennej serca u dorosłych, w przypadku tabletek o przedłużonym uwalnianiu, zaleca się stosowanie dwóch tabletek na dobę (w dawce przepisanej przez lekarza). W razie braku wystarczającego efektu dawkę można zwiększyć do 360 mg na dobę. Tabletki o normalnym uwalnianiu przyjmuje się 3 razy na dobę. W przypadku nadciśnienia tętniczego krwi dawkowanie jest identycznie jak w przypadku choroby niedokrwiennej serca, dla obu rodzajów tabletek. Po uzyskaniu efektu terapeutycznego dawkę można stopniowo zmniejszać, jednak zawsze pod kontrolą lekarza.
Po podaniu doustnym, maksymalne stężenie diltiazemu w osoczu krwi osiągane jest po około 3-4 godzinach. Połowa stężenia leku jest eliminowana z organizmu średnio po 6 godzinach, chociaż czas ten może wynosić od 2 do 11 godzin. U osób w podeszłym wieku oraz u osób z problemami z nerkami czas ten może być wydłużony.
Diltiazem nie powinien być stosowany u osób:
z nadwrażliwością na diltiazem,
z zespołem chorego węzła zatokowego (z wyjątkiem osób z wszczepionym czynnym stymulatorem komorowym),
z blokiem przedsionkowo-komorowym II lub III stopnia (z wyjątkiem osób z wszczepionym czynnym stymulatorem komorowym),
z ciężką bradykardią (tętno poniżej 40 uderzeń na minutę),
z niewydolnością lewej komory serca z zastojem płucnym.
Ponadto należy zachować szczególną ostrożność u osób w podeszłym wieku, z niewydolnością nerek lub wątroby, ponieważ mogą one mieć zwiększone stężenia leku we krwi. Należy również uważać u osób z ryzykiem niedrożności jelit, ponieważ diltiazem hamuje motorykę przewodu pokarmowego.
Pacjenci z zaburzeniami funkcji lewej komory serca, bradykardią lub blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia, powinni być poddani ścisłej obserwacji, aby zapobiec pogorszeniu stanu zdrowia. W przypadku osłabionej funkcji lewej komory serca, ciężkiej bradykardi lub ciężkiego niedociśnienia, zaleca się monitorowanie czynności nerek, ze względu na ryzyko zmniejszonego przepływu krwi przez nerki.
Diltiazem nie powinien być łączony z:
dantrolenem, podawanym we wlewach dożylnych – ze względu na ryzyko migotania komór serca,
iwabradyną – oba leki zmniejszają częstość pracy serca, co może prowadzić do nadmiernego spowolnienia rytmu serca,
lomitapidem – diltiazem, jako inhibitor cytochromu CYP3A4, może zwiększać stężenie lomitapidu we krwi i prowadzić do zwiększonej aktywności enzymów wątrobowych.
Ponadto zaleca się ostrożność przy stosowaniu diltiazemu z następującymi lekami:
litem – ryzyko nasilenia neurotoksyczności litu,
pochodnymi azotanów (np. nitrogliceryną) – nasilenie działania hipotensyjnego i ryzyka omdlenia, azotany należy podawać stopniowo, zwiększając dawkę,
teofiliną – diltiazem może zwiększać jej stężenie we krwi,
lekami blokującymi receptory alfa-adrenergiczne (np. doksazosyną) – nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego, wymagane jest monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi,
amiodaronem i digoksyną – wzrost ryzyka bradykardii i zwolnienia pracy serca,
lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne (np. bisoprololem, nebiwololem) – ryzyko zaburzeń przewodzenia serca, zatokowo-przedsionkowego i przedsionkowo-komorowego oraz niewydolności serca, wymagana jest ścisła obserwacja i przeprowadzanie EKG,
karbamazepiną – ryzyko zwiększenia stężenia karbamazepiny we krwi,
ryfampicyną – ryzyko zmniejszenia stężenia diltiazemu we krwi,
antagonistami receptora H2 (np. cymetydyną) – ryzyko zwiększenie stężenia diltiazemu we krwi, należy ściśle monitorować pacjenta i dostosować dawkę dobową leku,
cyklosporyną – ryzyko zwiększenia stężenia cyklosporyny we krwi, zaleca się zmniejszenie dawki i monitorowanie funkcji nerek.
Ponadto ze względu na wzajemne potęgowanie działania diltiazemu z innymi lekami wpływającymi na kurczliwość i przewodzenie serca, należy zachować szczególną ostrożność przy łącznym ich stosowaniu. Diltiazem może także wchodzić w interakcje z lekami metabolizowanymi przez CYP3A4. Zwiększenie stężenia innych leków może wystąpić, gdy są one stosowane razem z diltiazemem, który jest inhibitorem tego cytochromu. Należy więc szczególnie uważać na stosowanie leków takich jak:
benzodiazepiny krótkodziałające (np. midazolam, triazolam) – diltiazem wydłuża ich okres półtrwania i zwiększa stężenie we krwi,
kortykosteroidy (np. metyloprednizolon) – diltiazem hamuje metabolizm kortykosteroidów,
niektóre statyny (np., atorwastatyna, lowastatyna) – zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, takich jak miopatia i rabdomioliza,
syrolimus i ewerolimus, czyli inhibioty kinazy mTOR – diltiazem zwiększa ich stężenie we krwi.
Skutki uboczne stosowania diltiazemu mogą obejmować:
ból i zawroty głowy,
kołatanie serca,
blok przedsionkowo-komorowy,
bradykardię (spowolnioną pracę serca),
nagłe zaczerwienie, zwłaszcza twarzy,
zaparcia i niestrawność,
złe samopoczucie.
Diltiazem może także nasilać zaburzenia kurczliwości, przewodzenia i automatyzmu mięśnia sercowego oraz działanie rozszerzające naczynia krwionośne środków stosowanych do znieczulenia. Z tego względu przed zabiegami operacyjnymi istotne jest poinformowanie anestezjologa o stosowaniu leku.
Alkohol może wpływać na działanie diltiazemu, zwiększając ryzyko działań niepożądanych, m.in. takich jak zawroty i ból głowy. Podobnie jak diltiazem, alkohol rozszerza naczynia krwionośne, co może prowadzić do nadmiernego spadku ciśnienia tętniczego krwi i omdleń.
Dostępne dane dotyczące stosowania diltiazemu u kobiet w ciąży są bardzo ograniczone. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Z tego powodu nie zaleca się stosowania tego leku w ciąży, ani u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują antykoncepcji.
Diltiazem przenika do mleka matki, dlatego stosowanie tego leku jest przeciwwskazane podczas laktacji.
Ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zawroty głowy, czy złe samopoczucie, zdolność prowadzenia pojazdów może być zaburzona. Podczas prowadzenia samochodu należy zachować szczególną ostrożność.
Obecnie istnieje wiele alternatyw o podobnym działaniu do diltiazemu, które są częściej stosowane (np. amlodypina, nifedypina). Oba te leki, podobnie jak diltiazem, należą do grupy blokerów kanału wapniowego i charakteryzują się długotrwałym działaniem, mniejszą liczbą działań niepożądanych oraz mniejszym ryzykiem interakcji z innymi lekami. Niemniej jednak decyzja o wyborze odpowiedniego leku powinna być podjęta przez lekarza, który uwzględni indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego stan zdrowia.
https://go.drugbank.com/drugs/DB00343
Dokładamy wszelkich starań, aby nasz artykuł jak najlepiej oddawał dostępne informacje, ale nie można go traktować jako konsultacji farmaceutycznej. Przed zażyciem leku należy przeczytać ulotkę, a w przypadku pytań skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą. Wszystkie podane w artykule nazwy produktów oraz zdjęcia są przykładowe i nie stanowią żadnej formy reklamy. Wszystkie prawa autorskie do artykułu są zastrzeżone przez GdziePoLek sp. z o.o.
od 9,63 zł
od 11,87 zł
od 14,99 zł
od 2,49 zł